Na een aantal weken vakantie en dus zonder 23 dingen (en internet, e-mail enz) ga ik eens proberen of ik alle kneepjes nog in de vingers heb.
Noorwegen was prachtig. Helaas kwam ik op de 1e vakantiedag al ten val bij het afdalen van de Preikestolen. Een beklimming (heen en terug) van ruim 6 uur. Preikestolen betekent preekstoel en dat is wel een juiste weergave. Boven gekomen kom je op een plateau waar je 600 meter de diepte in kunt kijken. Er is geen afrastering en veel waaghalzen durven op het randje te gaan zitten, de benen over het randje bungelend. Doodeng. Ik durfde vanwege een lichte hoogtevrees de rand vanaf ongeveer 3 meter te benaderen.
Het leek wel spitsuur op de top. Onderweg trouwens ook. En de klim was niet gemakkelijk, soms zelfs gevaarlijk. Er werd gewaarschuwd dat je stevige schoenen aan moest hebben. Dat was echt nodig. De paden waren niet gebaand. Iedere stap moest je met zorg overwegen. Soms ging het over stijle steenlawines.Toch zag je mensen op gewone schoenen met gladde zolen. Ik zag zelfs een jonge waagschals met plastic teenslippers.
Bij de afdaling gleed ik uit op een gladde steen en ik schoof een eindje naar beneden. Daarbij kwam ik op mijn heup terecht en bleef met mijn voet tussen de stenen hangen. En ik ving mezelf met mijn hand op die dubbelklapte.Ik hoorde het kraken en vermoedde meteen al dat het mis was. 2 toegesnelde helpers adviseerden me in het door hen getracerde bergstroompje mijn hand (mijn heup bleef gelukkig heel) onder te dompelen om zwellingen tegen te gaan. Dat was koud. Maar wel een goede zet. De zwelling viel enorm mee. Heel goed vond de arts dat later ook in het ziekenhuis in Stavanger waar foto's werden gemaakt en mijn arm in het gips werd gewikkeld.
Nu nog even kijken of foto's in dit bericht plakken nog lukt. Dat was een andere methode dan ik gewend was.
Het invoegen van de foto's ging via de gemakkelijke methode. Ik heb helaas de foto's in de verkeerde volgorde gezet. Geen zin meer om het te veranderen.
Wie zal dit niet openbare weblog nog lezen. Alleen ikzelf vermoed ik. Maar ik houd de kennis paraat.
Annette, Ik had al vernomen van je gebroken pols. Gelukkig kon je je vakantie verder vieren in,zoals de foto's laten zien, een prachtig Noorwegen. Beterschap!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenHoi Annette,
BeantwoordenVerwijderenWat een pech en dat al op de eerste vakantiedag!
Ik hoop dat je toch een fijne vakantie gehad hebt. En mag je nu meteen al aan het werk?
Leuk weer iets nieuws tegen te komen, want ons dommeldal dommelt in! Het is erg rustig aan het 23 dingen front. Dat zullen we maar aan de vakantietijd toeschrijven.
Dag Annette,
BeantwoordenVerwijderenHoorde van Margriet van je onfortuinlijke uitglijder. Sneu! Maar het gaat weer over. Ik kan er van meepraten. Zocht op Flickr, zonder dat ik wist dat jij je blog nog voortzet, naar jouw foto's van je vakantie in Noorwegen, zien er schitterend uit. Daar wil ik ook nog wel eens naar toe!
Tot spoedig en beterschap met je pols.
HOi Annette.
BeantwoordenVerwijderenWat een pech zeg. Helma op krukken, jij in he gips. Hoe lang moet je in het gips?
Wel lastig zeg. Veel beterschap.
Hoi Annette,
BeantwoordenVerwijderenGelukkig sta je nog lachend op de foto, maar het is wel heel sneu. Toen wij de afdaling deden, zagen we ook een mevrouw die viel en op haar bibs naar beneden moest. Een paar dagen later kwamen we haar op krukken tegen. Hopelijk gaat alles goed en kun je weer een bergje op!
Helga van Dijk
Hallo Annette, lezen toch nog veel mensen je blog, ik zet op de mijne niet zo veel, omdat ik denk dat het niet meer gelezen wordt, wel dus!
BeantwoordenVerwijderenHeb je het hele verhaal met een hand zitten tikken?Vervelend, arm in het gips, ik wandel niet zo veel, als kind wel, maar wij willen het ook meer gaan doen, het viel mij tegen hoe onhandig ik was, ik moet nog veel oefenen, maar als je als doorgewinterde wandelaar al zo'n pech hebt...
Beterschap, ik ga toch ook maar weer wat meer op mijn blog zetten, Bernadet